هنگامی که

لیلی و مجنون ده ساله بودند

روزی مجنون در مکتب خانه پشت سر لیلی نشسته بود .

استاد سوالی را از لیلی پرسید ،

لیلی جوابی نداد

، مجنون از پشت سر آهسته جواب را در گوش لیلی گفت اما لیلی هیچ نگفت .

استاد دوباره سوال خود را پرسید

و

باز مجنون در گوش لیلی و باز لیلی هیچ نگفت

و

بعد از بار سوم استاد لیلی را خواند و چوب را بر پای لیلی بست و او را فلک کرد .

لیلی گریه نکرد و هیچ نگفت.

بعد از کلاس ،

لیلی با پای کبود لنگ لنگ قدم بر می داشت که مجنون عصبانی دستش را بر بازوی لیلی زد و گفت:

دیوانه ،

مگر کر بودی که آنچه را به تو گفتم نشنیدی

و

یا لال که به استاد نگفتی .

لیلی اشکش در آمد و دوید و رفت .

استاد که شاهد این منظره بود پیش رفت

و

گوش مجنون را کشید و گفت :

لیلی نه کر بود

و

نه لال ،

از عشق شنیدن دوباره صدای تو ،

فلک را تحمل کرد و دم بر نیاورد ،

اما از ضربه اهسته دست تو اشکش در آمد ،

من اگر او را به فلک بستم استادش بودم و حق تنبیه او را داشتم اما تو عشق او بودی و هیچ حقی برای سرزنش کردنش نداشتی .

مجنون کاش می فهمیدی که لیلی کر شد تا تو باز گویی