نخند

به پسرکی که ادامس میفروشد و تو هرگز نمیخری.

نخند

به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه میرود و شاید چند ثانیه ی کوتاه معطلت کند.

نخند

به دبیری که دست و عینکش گچی شده و یقه ی پیراهنش جمع شده.

نخند

به دستان پدرت

به جارو کردن مادرت

به راننده ی چاق اتوبوس

به راننده ی اژانسی که چرت میزند

به جوانی که قالی پنج متری را روی کولش انداخته و در کوچه ها جار میزند.

به پشت و رو بودن چادر پیرزنی در خیابان

به فردی که در خیابان شلوغ ماشینش پنچر شده

به هول شدن همکلاسی ات پایه تخته

به مردی که در بانک از تو میخواهد برایش برگه پر کنی.

.

.

.

نخند دنیا ارزشش را ندارد که تو به کوچک ترین رفتار های نابجای ادمها بخندی که هرگز نمیدانی چه دنیای بزرگ و پردردسری دارند.